Jordi Klepper // Mijn persoonlijk gevecht voor doorbraken
Doordat ik mijn hele leven al een fysieke handicap heb, ben ik gewend aan bepaalde grenzen die ik volgens de ‘feiten’ niet kan doorbreken. Toch zit het in mijn karakter om deze fysieke grenzen niet te accepteren: een honger naar vrijheid. Ik heb altijd al een sterke visie gehad om verder te komen dan anderen voor mogelijk hielden. Ik geloof dat er altijd meer is, als ik één grens doorbreek moet de volgende ook kunnen. Daarom wil ik deze zoektocht naar vrijheid naar een nieuw niveau brengen: ik ga op wereldreis. Deze reis zal voor mij de grootste overwinning worden waar ik al jaren van droom. Het is een stap in het onbekende, waarvan ik weet dat ik er alleen kan komen door mijn sterke visie en wilskracht. Het doel: mijn vrijheid vergroten door mijn barrières te doorbreken.
Deze eigenschap in mij is heel sterk en tekent mijn leven en mijn omgeving. De wereldreis als eindproject zal een groei- en zoekproces zijn waarbij ik met deze eigenschap nog meer een brug wil slaan naar mijn creatieve werk.In maar een klein aantal producties heb ik mijn emotie/energie en drijfveer zichtbaar weten te maken in beeldmateriaal. Ik weet dat ik het in mij heb, toch ervaar ik nog een mentale grens in mijn creatieve denken die ik wil doorbreken om uiteindelijk ook daar tot die vrijheid te komen waar ik zo naar verlang.
Deze reis moet mij hierin verder brengen en mij niet alleen als maker, maar ook als mens verder laten groeien. Niets is zo frustrerend als je mentaal door wilt gaan, maar je fysiek wordt begrensd. In deze reis zal ik grenzen moeten overwinnen die (bijna) onoverkomelijk zullen zijn. Dit is wat mijn verhaal uniek maakt, maar er tevens voor zorgt dat ik deze reis niet alleen kan maken. Ik moet toegeven dat ik hulp nodig heb. Zoals ik in mijn fysieke omstandigheden hulp nodig heb om grenzen te doorbreken, is het ook in het creatieve proces vaak nodig om open te staan voor hulp van anderen om creatieve grenzen te doorbreken.
Tijdens de reis wil ik daarom mijn verhaal vertellen aan andere filmmakers/creatieven om zo tot een gesprek te komen waarin zij mij vanuit hun ervaringen tools kunnen aanreiken waarmee ik verder kan.
Het ‘dealen’ met beperkingen is een universeel fenomeen waar elke creatieveling mee te maken krijgt. Doordat dit bij mij in verband staat met mijn fysieke beperking wordt het een uniek verhaal waarbij ik overtuigd ben dat anderen mij kunnen helpen, maar waarmee ik ook anderen weer kan inspireren.
Deze zoektocht die ik aan ga zal worden vertaald in een korte (animatie) film genaamd “The Life-Light”. Ik wil in dit project tot de bodem van mezelf gaan door mezelf bloot te geven: Dit ben ik en dit is mijn beperking. Daarbij wil ik laten zien dat mijn zwakheden ook mijn krachtigste punten zijn. Ik ben iemand die veel grenzen tegenkomt, maar deze dan leer te zien als obstakels die omgevormd kunnen worden tot opstappen om te groeien. Zo zal ik uiteindelijk op plekken kunnen komen waar ik anders nooit had kunnen komen. Deze wereldreis zal dat proces laten zien. Ik ben ervan overtuigd dat dit een zeer inspirerend proces zal zijn voor iedereen die in een creatief werkveld functioneert.
Daan Viegas Damas // Een herontdekking van mijzelf en mijn passie
In mijn tienerjaren op het VMBO kon ik erg moeilijk leren. Al mijn energie stopte ik in het huiswerk maken en mijn moeder hielp mij hier vaak bij. Ondanks dat mijn cijfers slecht waren, stimuleerde mijn mentor mij enorm en ik voelde me opgelucht door de steun die ik van hem kreeg. De steun van mijn mentor en mijn moeder vertaalde ik echter naar bepaalde verwachtingen die op mij werden gelegd, die ik keer op keer niet kon waarmaken. Ik had het gevoel alsof ik faalde en raakte teleurgesteld in mezelf en haalde ten slotte ook mijn diploma niet.
Dit ontwikkelde in mij een negatief zelfbeeld wat me dreef naar drugsgebruik en uiteindelijk zelfs naar het gebruik van harddrugs. In tegenstelling tot wat ik zag bij mijn vrienden kon ik mij niet totaal aan dit drugsgebruik overgeven. Ik ontdekte steeds meer dat het mij geen voldoening gaf, dat het mij niet verder bracht in mijn situatie en dat het niet paste bij wie ik eigenlijk was. Toen er op dat moment iemand op mijn pad kwam en mij de kans gaf om hieruit te komen door een baan aan te bieden, pakte ik deze kans met beide handen aan. Ik stopte per direct met al het drugsgebruik. De hulp en stimulans van deze persoon zorgde er voor dat ik toch mijn VMBO diploma kon halen. Eindelijk slaagde ik in iets: ik kon stoppen met drugs, ik kon mijn opleiding voltooien en ik was succesvol in mijn baan. Dit voelde enorm goed maar ik ontwikkelde hierdoor weer de drang om mijzelf te bewijzen. Ik haalde veel van mijn eigenwaarde hieruit en wilde daarom na mijn MBO ook nog eens een HBO opleiding volgen.
In het eerste jaar van de HKU werd deze constante bewijsdrang ruw onderbroken toen mijn moeder ernstig ziek bleek te zijn. Ze had kanker en het was al te ver uitgezaaid om te genezen. Ik wilde van haar genieten zolang het nog kon en al het andere was nu niet meer belangrijk. Mijn drang en drijfveer om mij in mijn werk en passie te bewijzen kwam op de achtergrond. Ik zorgde er alleen nog voor dat mijn studieachterstand niet te groot werd. Mijn moeder heeft tien maanden geleefd met haar ziekte en die periode heeft achteraf gezien mijn leven drastisch veranderd.
Toen mijn moeder overleed en het lijden voorbij was kwam er rust en stapte ik in een nieuwe fase. De dood van mijn moeder had alles in een ander perspectief geplaatst waarbij de constante drang om mezelf te bewijzen langzamerhand verdween. De passie en drijfveer voor mijn werk heeft een andere waarde gekregen. In het verdere verloop van mijn HKU opleiding leerde ik voor het eerst in mijn leven dat het niet erg was om fouten te maken. Als iets niet lukte had ik niet het gevoel dat ik gefaald had, maar kon ik ervan leren. Ik kon mijn perfectionisme steeds meer loslaten, doordat ik tijdens het overlijdensproces van mijn moeder moest accepteren dat ik niet alles onder controle kon hebben.
Het veranderingsproces waar ik versneld ben in gegaan wil ik nu doorzetten. Deze wereldreis wil ik maken om mijzelf opnieuw in het diepe te gooien, daar waar ik geen controle meer heb. Zoals in mijn verleden is gebleken zijn dat de momenten waar ik het meeste leer. Dit zal ten goede komen aan de ontwikkeling van wie ik ben. Daarbij wil ik leren om steeds meer mijn identiteit en emoties in mijn werk te leggen. In mijn leven heb ik ontdekt dat je bij zulke processen anderen nodig hebt. Ik geloof dat dit groei- en zoekproces universeel is voor elke creatieve maker en het zal daarom een inspiratie kunnen zijn voor anderen.
